My Secret Dream ~ 5-" Sa­mot­ność nie ma nic wspólne­go z bra­kiem towarzystwa."

~ Wczesnym porankiem Lu już krzątała się po kuchni, chciała odwdzięczyć się znajomym za ich chęci. Po chwili na stole znajdowało się pełno tradycyjnych, pysznych, koreańskich potraw. Mimo że mieszkała w innym kraju, kulturę, język oraz potrawy z jej ojczystego kraju miała w jednym, małym paluszku. Co chwilę biegała z jadali do kuchni, z kuchni do jadali. W pewnym momencie poczuła na swoich biodrach czyjeś dłonie, odwróciła się w stronę danej osoby. Tom właśnie tulił się do swojej ukochanej. Na dzień dobry powitali się dając sobie całusa.

-Debeak!- Krzyknął, podszedł bliżej stołu- Sama to zrobiłaś? Wygląda znakomicie!

-Tak , ja to zrobiłam – Oznajmiła, zaśmiała się cichutko- Trzeba w jakiś sposób odwdzięczyć się im za pomoc.

Chłopak próbował podkraść coś pysznego, jednak Lucy nie pozwalała mu. Po dziesięciu minutach wszyscy byli już w jadalni. Zdziwienie ze strony właścicieli domu było ogromne, mieli straszliwą ochotę na te pyszności, więc posiłek znikł w mgnieniu oka. W czasie kiedy panowie zajadali się potrawami dziewczyna pobiegła na górę aby przygotować się na dzisiejszy dzień. Założyła na siebie białe leginsy, białą koszulkę z napisem oraz różową , jasną bluzę z kapturem. Dodatkowo chwyciła za swoją kremową, podchodzącą pod biel torebkę i skierowała się na dół. Jej ukochany był już gotowy, nawet czekał już na nią przed domem. Powiadomiła Jonga o wyjściu i szybko nałożyła swoje sandały na obcasie o białym kolorze a potem razem z chłopakiem poszli na miasto. Przemierzali paryskie uliczki o wczesnej porze, idealny dzień, idealne miejsce, wspaniała pogoda dla zakochanych.

-Tom, cieszę się że wreszcie poszliśmy gdzieś razem- Zaczęła, złapała go za rękę- Rzadko  wychodzimy, często gdzieś znikasz.

Chłopak jedynie posłał jej uśmiech , ku zdziwieniu dziewczyny zabrał on swoją rękę a następnie przyśpieszył kroku. Lucy nie odezwała się słowem, tylko szła za nim. Po chwili telefon w kieszeni Komus'a , od razu odebrał. Po chwili podszedł do dziewczyny.

-Lucy, słuchaj, muszę iść- Oznajmił, schował komórkę do kieszeni- Pójdziemy na miasto kiedy indziej.

Lulu zerknęła jeszcze na oddalającego się ukochanego a następnie usiadła na ławce nie wiedząc co ma dalej robić. Czas jej się straszliwie dłużył, tak bardzo bolało ją to, że Tom zostawia ją prawie zawsze samą, tak jakby była jedynie zabawką potrzebną tylko wtedy kiedy naprawdę się nudzisz. Cicho westchnęła, wstała i skierowała się do kawiarni. Dość sporo osób popijało poranną kawę i zajadało się miękkimi, słodkimi bułkami francuskimi. Zajęła miejsce przy wolnym stoliku, kobieta podeszła do niej aby odebrać zamówienie.

-Poproszę słodką chwilę oraz kawę z mlekiem- Oznajmiła, posłała uśmiech kelnerce- Dziękuję bardzo.

Siedziała smutna i rozglądała się na boki. Czuła w sercu ból oraz niepewność, nie wiedziała czemu on tak znika, po co on to robi. Ona naprawdę go kochała, nie chciała go stracić. Jutro mieli zacząć pakować się do Korei, ale czy on w ogóle przyjdzie jutro? Czy znów zniknie na całą noc? Co miała zrobić, nie miała nikogo z kim mogłaby porozmawiać...no może Lee..ale... ona nie może, jakby Tom się dowiedział już dawno by był na nią wściekły. Z jej myśli wyrwała ją francuska która podała jej zamówione pyszności. Podziękowała i zabrała się za jedzenie.

-Oh, dlaczego to jest takie trudne- Wyszeptała- Ottoke *?

Gdy skończyła jeść posiłek poszła na dwór, chciała wracać do domu, jednak coś jej mówiło aby pójść do parku. Tak też zrobiła. Powolnym krokiem przemierzała ścieżki parkowe, w pewnym momencie zauważyła chłopaka który przypominał wyglądem Tom'a , już po chwili zniknął razem z dziewczyną którą trzymał za rękę. Lucy nie dowierzała temu co widziała, szybkim krokiem poszła do domu, od razu skierowała się do swojego pokoju, Jong szybko pobiegł za nią.

-Lu, wszystko dobrze?- Zapytał, usiadł obok niej- Czemu płaczesz? Co się stało

-Ja-Ja myślę że Tom mnie zdradza- Odpowiedziała, otarła swoje łzy- Widziałam go, raczej sądzę że to był on. Szedł z jakąś dziewczyną za rękę.

Azjata wsłuchiwał się dokładnie w jej słowa, bardzo było mu jej szkoda, nie chciał aby się smuciła. Po chwili wpadł na pewien pomysł.

-Lucy, co powiesz abyśmy go jutro śledzili?- Zapytał, posłał jej delikatny uśmiech- Dzisiaj się spakujecie a jutro poświęcimy cały dzień na śledzeniu go.

Chwilę się wahała , jednak zgodziła się. Pomysł w końcu nie był zły, ale może troszkę ryzykowny. Gdyby Tom dowiedział się że jego ukochana śledziła go a na dodatek jej przypuszczenia były kłamstwem, zdenerwował by się.

Ottoke * - Co mam zrobić?

[Wiem,wiem....koszmarne! Pisałam to w dwa dni bo wcześniej nie dodałam, ale mam nadzieję że mimo to ma troszkę sensu. Proszę was o komentarze, to dla mnie ważne. Przypominam także o ankiecie. A więc, Hwaiting!]